مسجد سلطان احمد

در سال های 1609-1617، امپراتور عثمانی، احمد اول درخواست ساخت یک مسجد را کرد. پس از یک جستجوی طولانی، معمار معروف، محمد آغا چالنج را پذیرفت و شروع به برنامه ریزی برای ساخت یکی از مشهورترین مساجد جهان کرد.

درباره مسجد

دلیل اینکه این مسجد به نام "مسجد آبی" توسط اروپاییان شناخته می‌شود این است که با کاشی‌های آبی، سبز و سفید ایزنیق و طراحی داخلی پوشیده شده است. همچنین در داخل مسجد گنبدهایی وجود دارد که با دقت با یک قلم موی کوچک رنگ‌آمیزی شده‌اند. مسجد سلطان احمد به یک مسجد اصلی استانبول تبدیل شد زمانی که ایاصوفیه از یک مسجد به یک موزه در سال 1935 تبدیل شد. این مجموعه شامل یک مسجد، مدرسه، فضایی برای سلطان، بازار، مغازه‌ها، حمام، آب‌نما، آب‌نمای عمومی، مقبره، بیمارستان، مدرسه ابتدایی، منزلگاهی و اتاق‌های اجاره‌ای است. اگرچه برخی از این ساختارها امروز وجود ندارند، اما کار به طرز باشکوهی به ستایش دیدن کنندگان کمک می‌کند. مهمترین جنبه ساختمان که تزئینات معماری و هنری است از 20,000 کاشی ایزنیق ساخته شده است.

ویژگی‌های مسجد

در حالی که کاشی‌های سطح پایین سنتی هستند، الگوهای گل‌ها، میوه‌ها و سروها در کاشی‌های گالری فاخته و اشرافی هستند. مهمترین عنصر در مسجد میرا‌ب (محراب) است که از ساخته‌های هنری زیبایی و سنگ مرمر حکاکی شده درست شده است. دیوارهای مجاور با کاشی‌های سرامیکی پوشیده شده‌اند، اما تعداد زیادی پنجره در اطراف آن باعث می‌شود که آن را زیباتر به نظر برساند. ویژگی دیگر مسجد این است که طوری طراحی شده است که همه می‌توانند حتی در زمانی که شلوغ‌ترین است صدای امام را بشنوند.

یک واقعیت کوچک در مورد مسجد

سلطان به خاطر اینکه وقتی مسجد سلطان احمد دارای هفت مناره بود، در آن زمان، فقط شش مناره در کعبه در مکه وجود داشت، متهم به تکبر شد. سلطان این مشکل را با ساخت هفتمین مناره در مسجد (مسجد الحرام) در مکه حل کرد.